Als jonge Sociaal-Democraat van 17 was ik al vroeg begaan met het lot van mensen die het minder hadden dan ikzelf. Maar het was mij dan ook met de paplepel ingegoten. Mijn vader was een vervent aanhanger van Joop den Uyl en mijn opa Dannenberg was afdelingsvoorzitter van het NVV (later FNV). In verkiezingsprogramma’s van de PvdA-afdeling Rijssen, waaraan ik mee mocht schrijven, had de positie van de “minderbedeelden” ook steevast een prominente plaats, zoals het hoort.

Als wethouder mocht ik 14 jaar deel uit maken van het openbaarbestuur. Ik heb in die periode van alles en nog wat in portefeuille gehad, nooit alle periodes hetzelfde, behalve Sociale Zaken, omdat ik van mening was (en ben) dat je daar het verschil kunt maken. Stukje bij beetje is het Minimabeleid uitgebouwd. We doen het als gemeente nu beter dan de omliggende gemeenten. En toch kan het altijd beter, simpel omdat er altijd mensen zijn die net niet in aanmerking komen voor het minimabeleid van de gemeente maar thuis wel grote financiële problemen kennen, ook buiten hun schuld om.

En dán moet je als maatschappij, maar zeker als mens van meerwaarde willen zijn. Dat kan op vele manieren. Één manier is om je belangeloos in te zetten via een stichting. Ik heb daarom ook geen moment getwijfeld toen de initiatief nemer van de Stichting Waander Companje, de heer G.J. Zwoferink mij vroeg om deel uit te gaan maken van het eerste bestuur van de Stichting Waander Companje. Immers, wát de oorzaak ook is, kinderen mogen nooit de dupe worden van geldgebrek. Kinderen moeten mee kunnen doen, ze mogen niet aan de kant blijven staan. Niet op school, niet bij de sportvereniging, nergens. Dat moet je niet met de mond belijden, daar moet je actief mee aan de slag. Daar moet je de schouders onder willen zetten.

En daarom ben ik o zo trots op allen die het werk van de Stichting Waander Companje de afgelopen jaren mede mogelijk hebben gemaakt, haar financieel hebben ondersteund, om geen kinderen aan de kant te laten staan.